รถวิ่งผ่านเนินเขาอันสลับซับซ้อน
ผ่านเส้นทางลาดยางสลับลูกรังอันคดโค้ง ขึ้นและลงตามระดับสูงต่ำของพื้นที่ มองผ่านกระจกรถเห็นภูเขาสูงทอดตัวยาวตลอดสองข้างทาง
มีไม้ขนาดกลางและเล็กขึ้นกันอยู่ไม่หนาแน่นมากนัก บางส่วนถูกถางถางพื้นที่สำหรับปลูกพืชจำพวกสับปะรดที่มีการปลูกจำนวนมาก
จนมองเห็นแนวของการปลูกที่เรียงรายบนเนินเขาลูกเตี้ยๆหลายลูกซ้อนกันอยู่
บางส่วนปลูกไม้จำพวกปาล์ม และไม้ยางพารา ทั้งที่ยังไม่ได้กรีดและต้นยางที่ถูกกรีดยางแล้ว รวมทั้งภาพของรถแทร็กเตอร์ที่ไถปรับพื้นที่เพื่อเตรียมการเพาะปลูก
ภาพเหล่านี้ดูเหมือนจะสะท้อนวิถีชีวิตของคนที่นี่ที่เปลี่ยนแปลงไปภายใต้อิทธิพลของการปลูกพืชเชิงเดี่ยว ในขณะเดียวกันภาพของธรรมชาติแบบเดิมก็ยังปรากฏให้เห็นได้เป็นช่วงๆ พวกเราขับรถผ่านลำธารหินน้ำใสที่ไหลลงมาจากยอดเขา
ผ่านพื้นที่ ผ่านหมู่บ้านต่างๆ เมื่อรถแล่นสัมผัสน้ำที่ไหลเอื่อยเย็นลงมาจากยอดเขา
หมู่ผีเสื้อสีสันสวยงามตัวเล็กๆ ก็บินว่อนแตกกระจายไปมาบนอากาศดูสวยงาม สองข้างของลำธารมีต้นไม้สีเขียวครึ้ม
ทั้งต้นเล็ก ต้นใหญ่ รวมถึงไม้พุ่มจำพวกเฟิร์น ผักกูด ผักหนามที่ขึ้นอย่างหนาแน่นบริเวณลำธารใส
และไม้ไผ่กอใหญ่ขึ้นสลับเป็นหย่อมๆ จนกระทั่งผ่านโค้ง มองเห็นธงชาติไทยอยู่ไม่ไกล ซึ่งเป็นสัญญาณบอกว่าเรากำลังใกล้จะถึงหมู่บ้านป่าหมากที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางหุบเขา
เราขับรถมาจนผ่านด่านตรวจของทหารพราน และเข้ามาบริเวณโรงเรียนบ้านป่าหมาก
ที่ล้อมรอบด้วยภูเขาลูกเล็กๆ และกระท่อมของชาวกะเหรี่ยงที่รายล้อมอยู่โดยรอบ
พวกเราจอดรถบริเวณลานกว้างหน้าโรงเรียน
ส่วนที่ตั้งของโรงเรียน และจะต้องเดินขึ้นไป บริเวณโรงเรียนเพราะตั้งอยู่บนที่สูง
ซึ่งน่าจะเคยเป็นเนินเขาเตี้ยๆมาก่อน โรงเรียนเป็นโรงเรียนขนาดเล็กไม่ใหญ่มาก
มีประมาณ 2 หลัง มีโรงอาหารหนึ่งโรง กิจกรรมในโรงอาหารตอนเช้าก็จะเคารพธรงชาติ
ก่อนเข้าห้องเรียน ตอนกลางวันก็จะเป็นช่วงพักกินข้าว ซึ่งก่อนกินข้าวจะต้องตั้งฉาก
ร้องเพลง ที่มีเนื้อหาว่า “เราคนไทยไม่ใช่คนป่า”
ที่พูดถึงพระราชกรณียกิจของสมเด็จย่าเกี่ยวกับโรงเรียนตำรวจตระเวนชายแดนและการดูแลชาวเขาเผ่าต่างๆในประเทศไทย
และกล่าวเกี่ยวกับโครงการในพระราชดำริที่เกี่ยวข้องกับโรงเรียน 8 โครงการ รวมทั้งแสดงความสำนึกในบุญคุณของข้าวและผู้มีจิตศรัทธามอบข้าวปลาอาหารเป็นอาหารกลางวันแก่เด็ก
(คำลงท้ายจะพูดว่า ขอบคุณครับพระองค์ท่าน กับขอบคุณครับพ่อครัวแม่ครัว)
ถัดไปจากห้องเรียนจะมีห้องพยาบาลหนึ่งห้องและบ้านพักครูตำรวจตระเวนชายแดนอยู่บริเวณด้านหลังของโรงเรียน
จากคำบอกเล่าของอาจารย์โรงเรียนตำรวจตระเวนชายแดนโรงเรียนบ้านป่าหมากบอกผู้เขียนว่า
ที่นี่เปิดสอนในระดับประถมศึกษาหากจะเรียนระดับมัธยมศึกษาต้องลงไปเรียนข้างล่าง
แต่เด็กที่นี่ส่วนใหญ่เมื่อเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาก็จะลงไปหางานทำในจังหวัดเพชรบุรี
ประจวบคีรีขันธ์และจังหวัดอื่นๆ ภายในโรงเรียนนอกจากอาคารเรียนแล้วจะมีศูนย์สาธิตการเกษตร
ซุ้มเกลือไอโอดีน มีเล้าไก่ และมีบ่อเลี้ยงปลา รวมถึงแปลงผักสวนครัว
เพื่อใช้เป็นส่วนหนึ่งของโครงการอาหารกลางวันให้กับนักเรียนในโรงเรียน พื้นที่บริเวณเสาธงหน้าโรงเรียนมีลานปูนเพื่อใช้ทำกิจกรรมตอนเช้า
เช่น เคารพธงชาติ การปฏิญาณตนเกี่ยวกับความจงรักภักดีต่อชาติและสถาบันพระมหากษัตริย์
และย้ำถึงโครงการต่างๆที่พระบรมวงศานุวงศ์ได้ริเริ่มและดำเนินการ
รวมทั้งการแนะนำสั่งสอนเรื่องการเรียนและจริยธรรมของครูให้กับนักเรียน แต่ไม่มีการสวดมนต์ไหว้พระเนื่องจากกะเหรี่ยงที่นี่จะนับถือศาสนาที่แตกต่างกันไป
ทั้งพุทธ และคริสต์ นอกจากนี้ภายในโรงเรียนจะมีป้ายทรงพระเจริญ
รูปพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว และรูปของสมเด็จพระเทพฯที่เป็นผู้อุปถัมภ์โรงเรียนและเคยเสด็จพระราชดำเนินมาที่นี่เมื่อประมาณปีพ.ศ.2551 รวมถึงต้นขนุนเพชรขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านข้างของเสาธงที่พระองค์เคยมาปลูกพระราชทานเอาไว้ตั้งแต่แรกเริ่มก่อตั้งโรงเรียน
จนปัจจุบันขนุนต้นนี้มีขนาดใหญ่ที่สุดในบริเวณนี้
 |
| ครูตชด.กำลังเช็คชื่อนักเรียนชาวกะเหรียงหน้าเสาธง |
 |
“ผมรักพระองค์ท่านมาก
ท่านเคยเสด็จมาที่นี่ ผมเคยมารับเสด็จ และท่านก็เคยปลูกต้นขนุนหน้าโรงเรียน
ผมอยากถ่ายรูปพระองค์ท่าน” (คำสัมภาษณ์ของต้นเด็กชายชาวกะเหรี่ยง)
|
 |
| บริเวณหน้าโรงเรียนมีพระบรมฉายาลักษณ์พระเจ้าอยู่หัว |
ผู้เขียนมาถึงพื้นที่ก่อนเวลา
13.00
น. จากนั้นก็พวกเราซึ่งเป็นคณะชุดแรกที่มาถึงที่นี่ ก็ช่วยกันเตรียมกางเต๊นท์บนลานกว้างใกล้กับลานจอดเฮลิคอปเตอร์และเก็บอุปกรณ์สำคัญสำหรับทำกิจกรรมมาไว้ที่ห้องเรียน
และรอนักศึกษาอีกส่วนหนึ่งที่กำลังเดินทางขึ้นมาสมทบ กลุ่มนักศึกษากลุ่มสุดท้ายเดินทางมาถึงเวลา
16.00 น. เมื่อพร้อมกันแล้ว ทางพวกเราก็แนะนำตัวกับน้องๆ
ที่ทางโรงเรียนจัดให้ จำนวน 30 คน น้องๆแต่ละคนรายงานชื่อจริงแบบไทยและชื่อเล่นแบบไทย
ทั้งๆที่แต่ละคนมีชื่อเป็นภาษากะเหรี่ยงแต่พวกเขาเลือกที่จะพูดภาษไทยกับพวกเรา
มากกว่าจะพูดภาษากะเหรี่ยงเพราะพวกเขาเลือกที่จะใช้ภาษาพื้นถิ่นกับกลุ่มของตัวเองซึ่งพวกเราฟังพวกเขาพูดไม่รู้เรื่อง
แต่ก็ยังโชคดีหน่อยที่พวกเขาพูดภาษาไทยกับพวกเรา ทำให้เราสามารถสื่อสารกับพวกน้องๆได้
เรามารู้ตอนหลังว่า อาจารย์ที่โรงเรียนบอกให้เขาพูดภาษาไทยกับพี่ๆ(พวกเราที่เป็นคนนอก)
พร้อมกำชับไม่ให้พูดภาษากะเหรี่ยงกับพวกเราเพราะกลัวว่าจะสื่อสารกันไม่ได้และกิจกรรมที่ทำจะไม่ราบรื่น
 |
| นักศึกษากับลูกหมู่บ้าน เพราะชาวบ้านที่นี่เลี้ยงหมูป่าไว้ที่ใต้ถุนเรือน |
 |
| นักศึกษาช่วยกันกางเต๊น์โดยมีนักเรียนป่าหมากช่วย |
 |
| ผู้เขียนกับนักเรียนป่าหมากที่เป็นไกด์แนะนำหมู่บ้าน |
 |
| เด็กชาวไทยกะเหรี่ยง |
 |
| เด็กชาวไทยกะเหรี่ยงกับแมว |
ในช่วงเย็นเมื่อเด็กๆเริ่มคุ้นเคยกับผู้เขียนมากขึ้น
หลังจากเราได้แนะนำตัวและพูดคุยถามไถ่ถึงวิถีชีวิตและการเรียนของเด็กกลุ่มนี้ เนื่องด้วยสภาพแวดล้อมของที่นี่ค่อนข้างสวยงามมีภูเขาล้อมรอบ
ผู้เขียนจึงหยิบกล้องถ่ายรูปของตัวเองมาถ่ายภาพ ภูเขา หมู่บ้านและต้นไม้
เมื่อเด็กๆเหล่านี้เห็นผู้เขียนใช้กล้องดิจิตอลถ่ายรูปพวกเขาและชุมชนที่เขาคุ้นเคย
ก็มีความสนใจอยากถ่ายรูปบ้าง ดังนั้นผู้เขียนก็เลยลองให้เด็กถ่ายรูปเอง
โดยสอนวิธีการถ่ายเบื้องต้นและให้พวกเขาลองเอากล้องของผู้เขียนไปถ่ายรูปเล่นตามที่พวกเขาอยากถ่าย
จนถึงช่วงหัวค่ำเด็กๆก็นำกล้องถ่ายรูปมาคืนผู้เขียน และร่วมรับประทานอาหารกับผู้เขียนและนักศึกษา
เสร็จจากรับประทานอาหาร เราก็นัดหมายกันสำหรับกิจกรรมในวันพรุ่งนี้หลังจากนั้นเด็กๆก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น